25 jaar WTC-Lambroek: Milaan-San Remo / Mont Ventoux

Zaterdag 11 augustus 2007

Het is zover, de officiële start van de clubuitstap ter ere van 25 jaar WTC Lambroek. Inderdaad een kwarteeuw Lambroek, een moment om even bij stil te staan.
Het is zes uur ’s morgens als de busrit Massemen-Milaan van start gaat. Fietsen en bagage werden reeds de vorige avond ingeladen.
Te Arlon wordt de innerlijke mens versterkt bij middel van een goed gevulde ontbijttafel. Doch niet te lang getalmd want iedereen kijkt reikhalzend uit naar onze eerste bestemming – Milaan – startplaats van onze eerste rit.
In de late namiddag bereiken we onze bestemming, hotel Assago – Holliday Inn – Milaan. Iedereen onthaast er op zijn manier: een plons in het zwembad, even rusten op de kamer, verpozen bij één twee drie … biertjes. Er was voor elk wat wils.
Daar het hotel aan de autosnelweg gelegen is en het enkel toegankelijk is per wagen werden Lambroeks beste speurders op pad gestuurd om toch een uitweg te zoeken via achterliggende zandpaadjes. Ze keerden allen terug zonder het beoogde doel te kunnen inlossen.

Zondag 12 augustus 2007

Op zondag dan ook het lokale ritje geschrapt en kon iedereen zich vinden in een dagje cultuur snuiven in de modehoofdstad van Italië. Milaan is een aaneenschakeling van historische gebouwen, boetieks, drank- en eetgelegenheden. Dit alles op harmonische wijze met elkaar verweven. Het hoogtepunt van de dag was wel het aanschouwen van de Dom, voorwaar een staaltje van verfijnde architectuur.

Maandag 13 augustus 2007

Eindelijk is het zover, de start van onze eerste rit. Voor sommigen gekend terrein voor anderen een onbekende uitdaging. Milaan-Genova gaat van start om 08.43 uur. De eerste 100 km lopen door een vlak landschap en zijn lichtlopend. Op geregelde tijdstippen wordt er een stop voorzien. Ronny "King" Van den Berghe en Freddy De Geest stellen alles in het werk, zoals tijdens de rest van onze fietsvakantie, om aan iedereen's verzuchtingen tegemoet te komen op vlak van spijs en drank. Zij worden hierin bijgestaan door een ploeg echtgenotes, de meeste fietsers hebben immers hun persoonlijke "verzorger" (lees echtgenote) meegebracht. Iedereen draagt immers zijn steentje bij tot het welslagen van deze fietsvakantie.
Stilaan maar zeker wordt het landschap heuvelachtig. Iedereen raakt stilaan maar zeker opgewonden - hij komt eraan – de "Passo del Turchino". Van bij de start wordt er een stevig tempo gereden en valt het eendrachtige peloton langzaam maar zeker in kleine groepjes uit elkaar.
Boven wordt er echter gewacht en verzamelen de troepen zich weer terwijl er honderduit wordt gepraat over deze eerste persoonlijke overwinning. In groep gaat het dan naar Genova, richting hotel Columbus Sea. Een opdracht die makkelijker leek dan ze was. Ondergetekende diende deze laatste "lange" kilometers noodgedwongen in de donkere laadruimte van de volgwagen door te brengen wegens kettingbreuk. Er staan 175 km op de teller.

Dinsdag 14 augustus 2007

08.40 uur, start van de tweede etappe richting Sanremo. Bij het buiten rijden van Genova dienen de nieuwkomers, zij die het traject voor de eerste maal rijden, al gauw vast te stellen dat het vandaag geen vlakke rit wordt. De ene Capo na de andere dient langsheen de bloemenriviéra te worden overwonnen. De bekendste zijn uiteraard de Capo Mele, Cervo en Berta. Deze laatste maakt ons meteen duidelijk van wat nog komen moet. Het uitzicht langsheen de bloemenriviéra is op bepaalde momenten werkelijk adembenemend.
Tijdens de slotkilometers worden nog de "Cipressa" en de "Poggio" overwonnen. Na de afdaling van de Poggio volgen nog enkele kilometers richting hotel waarbij we langsheen de "majestueuze" fontein van Sanremo rijden. Na 160 km nemen we onze intrek in "Grand hotel des Angles". Een groots gebouw dat automatisch doet terugdenken aan vervlogen tijden uit het begin van vorige eeuw toen reizen nog voor de "happy few" was.

Woensdag 15 augustus 2007

De volgende dag heerst er rust in het peloton, er wordt niet gefietst. Vandaag staat een vleugje cultuur op het programma. We rijden met de bus richting Monaco en Nice. Te Monaco zijn we net op tijd voor het aanschouwen van de aflossing van de wacht. Een mooi schouwspel in een voorwaar nog mooier decor. Na dit schouwspel wordt er verzamelen geblazen op een terras in de buurt van het paleis. De ober herkende hierbij onmiddellijk onze voorzitter, al was het vijf jaar geleden dat beiden elkaar nog hadden gezien. Dit noemen ze pas een stevige reputatie opbouwen.
De "nieuwelingen" worden ook hier geconfronteerd met een jarenoude traditie waarbij hen een "klein" (1,5 L) pintje wordt voorgeschoteld door de club. Met de typische Lambroeker "Hooooo..." kreet, waarschijnlijk hoorbaar tot in het paleis, werd ook deze opdracht tot een goed einde gebracht. Na het bezoek aan Monaco werd op algemene vraag Nice van het programma geschrapt en werd rechtsomkeer gemaakt richting Sanremo.

Donderdag 16 augustus 2007

De volgende ochtend gaat het met de bus richting Frankrijk, meer bepaald Vaison La Romaine, waar onze laatste uitdaging op ons ligt te wachten, "de Kale Berg". Op weg naar onze nieuwe bestemming houden we nog even halt bij een locale wijnbouwer welke ons gepassioneerd vertelt hoe deze godendrank tot stand komt. Na het degusteren van de wijn en het plegen van de nodige aankopen, om thuis nog eens letterlijk te kunnen proeven van de Provence, zetten we onze reis verder richting hotel.
We verblijven in "Hotel Le Logis du Château" gelegen boven het middeleeuwse dorp en met prachtig zicht op de vallei. Opnieuw worden de fietsen van de bus geladen en gaat iedereen over tot het in orde stellen van zijn ros met het oog op de beklimming van morgen. In al dit enthousiasme wordt er accidenteel ook al eens gesleuteld aan andermans fiets doch zonder veel erg.

Vrijdag 17 augustus 2007

07.00 uur zit iedereen aan het ontbijt met maar één gedachte – kan ik de Mont Ventoux bedwingen. Sommigen kunnen moeilijk hun stress verbergen en ijsberen rond de ontbijttafel.
Om 08.04 uur gaat de rit van start richting Bedoin waarbij we ten titel van opwarming eerst de Col de Madeleine over gaan. Te Bedoin, aan de officiële start van de beklimming wordt er en laatste maal halt gehouden. Iedereen bevoorraad zich en wenst de ander succes toe.
Daar gaan ze, elk op zijn eigen tempo. Tijdens de beklimming staan opnieuw alle niet fietsers ten dienste van zij die zich wagen aan de beklimming. Allen die de beklimming aanvingen hebben die dag opnieuw een overwinning op zichzelf behaald. Iedereen leverde dan ook een meer dan behoorlijke prestatie.
Hoe hoger we kwamen hoe meer de wind kwam opzetten. Op het moment dat het bordje Col du Tempete in zicht kwam diende iedereen alles uit de kas te halen om niet letterlijk ter plaatse te blijven trappelen. Op de top, omgeven door een dunne wolkenband, was het berekoud. Snel een jasje aan en met een rotvaart richting Malaucene.
In het dorp wordt het verbrokkelde peloton gehergroepeerd en wordt er plaatsgenomen op een terrasje. Bij een drankje wordt er druk nagepraat over de beklimming welke reeds meer dan 20 km achter ons lag. Iedereen was duidelijk tevreden.
Terug in het hotel beschikte iedereen nog over voldoende energie om een bezoekje te brengen aan het mooie middeleeuwse Vaison la Romaine.

Zaterdag 18 augustus 2007

09.00 uur aanvang van de terugreis. Boven alle verwachtingen uit verloopt de terugreis uitermate vlot. In handen van onze vakkundige busbestuurder Johan worden we te Massemen afgeleverd om 21.30 uur, een half uur eerder dan Freddy's meest optimistische schatting.
Ondergetekende durft te stellen dat ook dit weer een uitermate geslaagde clubuitstap was, zoals hij er de afgelopen jaren reeds een aantal heeft mogen meemaken. Ik wens dan ook het bestuur van WTC Lambroek en in het bijzonder zijn voorzitter Freddy De Geest van harte te feliciteren met deze puike organisatie. Dat deze inspanningen door de clubleden gesmaakt worden weerspiegelt zich in het jaar na jaar groeiend deelnemersaantal. Wie weet lukt het ooit nog eens om met de voltallige club op meerdaagse te gaan.
Als afsluiter wens ik ook dit jaar nog eens de woorden van onze voorzitter te gebruiken, "DE AFWEZIGEN HADDEN WEER EENS ONGELIJK"